Tom I ~5. W pociągu~

   Lily i Dorcas przeciskały się przez tłum. Zdążyły już pożegnać się z panem Evansem, który zawiózł je na stację. Z panią Evans i Petunią rozstały się w domu, gdyż tamte szły na rozpoczęcie roku szkolnego Tuni. Zapewne już się skończyło. Natomiast  Ruda i Meadowes robiły wszystko, żeby tylko dostać się do pociągu. Niestety – w tym roku było to ekstremalnie trudne zadanie. Z każdym z uczniów przyszła połowa rodziny, jakby obawiali się, że już więcej się nie zobaczą. Strach przed Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać otoczył wszystkich czarodziejów.

   Peron nr 9 i ¾ jeszcze nigdy nie był tak zatłoczony i dlatego Lily z Dorcas dopiero po pięciu minutach dopchały się do Ekspresu Hogwart. Wtaszczyły do niego swoje bagaże i zaczęły iść korytarzem szukając wolnego przedziału. Po znalezieniu go, włożyły swoje walizki i klatki z sowami nad siedzenia. Następnie ponownie wyszły z pociągu w celu znalezienia Mary i Alicji.

   Pierwszą odszukały Alicję. Stała przy ścianie w towarzystwie swoich rodziców, a także babci, czarownicy. Jedynie pani Carter posiadała umiejętności magiczne, pan Carter był mugolem, którego niezwykle przerażał cały świat czarodziejów. Zanim Lily i Dorcas zdążyły podejść usłyszały jeszcze strzępek rozmowy:

- Kochanie, może jednak wolałabyś zostać w domu? – nalegał pan Carter płaczliwym głosem – Teraz jest tak bardzo niebezpiecznie…

- Tato! – zawołała zirytowana Alicja – W Hogwarcie jest bezpieczniej niż w domu. Żałuję, że nie mogę was zabrać ze sobą.

   Panna Carter miała niezwykle silny charakter. Jej rodzice już dawno zrozumieli, że bez sensu jest z nią dyskutować. Na pozór delikatna Alicja była nieugięta w swoich postanowieniach, niezwykle przywiązana do przyjaciół i nieprawdopodobnie odważna w ich obronie.

- Cześć, Elfie – powiedziała Lily z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Lily! Dorcas! – zawołała dziewczyna, rzucając się na przyjaciółki – Widziałyście Mary? – dodała odsuwając się od nich.

- Nie, jeszcze nie – Dor wzruszyła ramionami – Jakby co, to znalazłyśmy już przedział, jak chcesz możemy z tobą pójść zanieść bagaże.

- Tak… Zaraz… - Alicja odwróciła się jeszcze do rodziny – Trzymajcie się.

   Matka przytuliła ją mocno.

- Uważaj na siebie, córeczko – szepnęła, całując ją w policzek.

- Pa, mamo – mruknęła dziewczyna i spłonęła rumieńcem, patrząc ukradkiem na przyjaciółki.

   Następnie przytuliła tatę i babcię. Odsunęła się od niech i jeszcze zanim odeszła, dodała:

- Nie martwcie się o mnie, tylko o siebie. W Hogwarcie jest bezpiecznie. Poza nim, wręcz przeciwnie – i nie czekając na odpowiedź poszła za Lilką i Dorcas.

   Kiedy wreszcie dopchały się do pociągu zobaczyły przy nim Mary, stojącą na palcach i rozglądającą się dookoła. Gdy je zobaczyła, stanęła normalnie i uśmiechnęła się szeroko.

- Hej. Właśnie was szukałam. Znalazłyście już przedział? – spytała przytulając każdą po kolei.

- Tak – odpowiedziała Lily – Właśnie do niego szłyśmy. Pomóc ci z bagażami? Mogę wziąć klatkę z Pyszczkiem.

- Dzięki – Mary uśmiechnęła się jeszcze szerzej i cała czwórka weszła do pociągu.

   Pyszczek był białym kotem w czarne i rude plamy, należącym do MacDonald. Nieznosił wszystkich poza swoją panią, dlatego strasznie rzucał się, kiedy Lilka go niosła. Wreszcie udało im się dopchać do przedziału po przeciskaniu się przez gęstniejący z każdą chwilą tłum uczniów. Odstawiły bagaże Alicji oraz Mary i rozsiadły się na siedzeniach.

- Rany, Twoi rodzice baaardzo się o ciebie martwią – zwróciła się Dorcas do Alicji.

- Już nic nie mów – jęknęła dziewczyna – Mój ojciec przez całe wakacje debatował z mamą i babcią, czy na pewno powinnam jechać. Nawet one nie były stuprocentowo zdecydowane. No. Ale jadę.

- Moi rodzice nawet nie wiedzą o tym, co się dzieje – mruknęła Mary wzruszając lekko ramionami – To znaczy, zauważyli, że coś złego dzieje się w świecie magii, ale nie mówiłam im wszystkiego. Nie chciałam ich martwić.

- Ja też nie, ale zmartwiłam – wtrąciła się Lilka – Na szczęście moi od razu pojęli, że w Hogwarcie jest bezpieczniej.

- A moi chyba popierają Same-Wiecie-Kogo – szepnęła Dor.

   Pozostałe przyjaciółki spojrzały na nią z przerażeniem.

- Skąd wiesz? Dlaczego wcześniej nie wspominałaś? – dopytywała się Ruda ze zdumieniem i strachem.

- Nie wiem – Meadowes uśmiechnęła się nieśmiało – Po prostu… Znacie poglądy moich rodziców. „Szlamy i mugole są gorsi od czarodziejów czystej krwi…” i inne brednie tego typu. Zawsze, kiedy przy śniadaniu ojciec czytał coś o Same-Wiecie-Kim mówił, że ci mogole na to zasługiwali i nie wie, z czego ministerstwo robi tyle szumu.

   Zamilkła na chwilę, a pozostałe dziewczyny też nie wiedziały, co powiedzieć. Lily zaczęła przyglądać się butom, myśląc o tym wszystkim. Mary patrzyła na krajobrazy za oknami, Alicja oglądała swoje paznokcie. One również miały zamyślone wyrazy twarzy.

   Tę chwilę melancholii przerwały rozsuwane drzwi przedziału, w których stanął Remus. Wyglądał, jak zwykle. Blond włosy były starannie ułożone, w szarych oczach widać było spokój. Jednak jego twarz… Pojawiły się na niej nowe blizny, zadrapania. Wyglądał na wybitnie zmęczonego, ale mimo to uśmiechnął się dzielnie do dziewczyn.

- Lily, musimy iść do przedziału dla prefektów – przypomniał Rudej.

- Ach, tak, zaraz miałam iść – odparła – Później do was wrócę – rzuciła na odchodnym przyjaciółkom.

   Szła za Remusem korytarzem pełnym uczniów. Wydawali się bardziej ponurzy niż zwykle, bardziej przerażeni i smutni. Choć słyszała śmiechy, były one cichsze, jakby niepewne. Poczuła dreszcze na plecach. W jej głowie cały czas powtarzało się pytanie: co się dzieje?

- Też to zauważyłaś, co? – zagadnął Lupin – Wszyscy są przerażeni.

   Lily skinęła głową na potwierdzenie. Spojrzała na Remusa, ponurym wzrokiem.

- Nasz świat pogrąża się w mroku – mruknęła.

    On tylko skinął głową. Po chwili doszli do przedziału prefektów. Siedziało już w nim większość osób, w tym opiekunowie domów: Minerwa McGonagall, Horacy Slughorn, Filius Fliwick i Imelda Armstrong.  Ruda i Lunatyk skinęli głowami nauczycielom i usiedli obok Daniela McKinnona i Marleny Olson – tegorocznych prefektów naczelnych.

- Na kogo czekamy? – zapytałam Lily, marszcząc brwi.

- Zgadnij – zakpił Angus, szóstoklasista z Hufflepuffu.

   Marlena przewróciła oczami. Tradycją było to, że Ślizgoni zawsze spóźniali się na zebranie prefektów, każąc pozostałym na siebie czekać. Po następnych pięciu minutach w drzwiach przedziału wreszcie pojawiła się grupka ze Slytherinu, wśród której stał Snape. Lily odwróciła wzrok na jego widok. Bolesne wspomnienia wróciły.

   Ślizgoni usiedli i można było zaczynać zebranie. Pierwsza zabrała głos profesor McGonagall, która nie tylko reprezentowała Gryffindor, ale również dyrektora.

- Skoro wszyscy już się zebrali, pora zacząć – rzekła surowo – Mam nadzieję, że wszyscy prefekci zapoznali się z nadesłanymi wytycznymi i zasadami, a także obowiązkami. Nowi prefekci – tu zwróciła się do piątoklasistów – mają obowiązek zaprowadzić pierwszorocznych do Pokojów Wspólnych po uczcie. Szóstoklasiści wraz z prefektami naczelnymi muszą sprawdzić pociąg po dojeździe na stację oraz przypilnować porządku podczas wsiadania do powozów. Wraz z innymi nauczycielami ułożyliśmy plany waszych nocnych obchodów i dyżurów na przerwach. Jakieś pytania?

   Oczywiście naraz odezwały się wszystkie głosy, a wychowawcy cierpliwie odpowiadali. Prefekci chcieli znać wszystkie informacje na temat swoich domów. W między czasie każdy wziął plany „wart”, jak uczniowie między sobą nazywali obchody i dyżury. Wreszcie, kiedy nie mieli już, o co pytać, głos znów zabrała McGonagall.

- Musicie jeszcze wiedzieć, że w tym roku znów będziecie mieli nową nauczycielkę obrony przed czarną magią.

   W przedziale na moment zaległa cisza, a potem ze wszystkich gardeł dobył się jeden wielki jęk.

- Wiem, iż nie jesteście zadowoleni coroczną zmianą nauczycieli tego przedmiotu, lecz nic na to nie poradzimy – kontynuowała profesorka – Profesor Colmar niestety nie mógł wrócić w tym roku.

- Dlaczego? – spytała Lily ze zdziwieniem.

   Marco Colmar był krzepkim, trzydziestoletnim mężczyzną. Najlepszym nauczycielem obrony przed czarną magią, jakiego mieli. Przed wakacjami zapowiadał, że spotkają się we wrześniu. Co mogło się stać, iż nagle zmienił plany?

- Nie mógł – odparła cierpko McGonagall – Nie powinniście się interesować. Wierzę, że profesor Whitebay będzie równie dobra, jak profesor Colmar…

   Jednak nikt już jej nie słuchał. Wszyscy poczęli rzucać między sobą zaniepokojone spojrzenia. Czuli, że stało się coś złego.

- Ale, pani profesor…. – zaczęła Dagmara z Raveclawu.

- Możecie już iść – ucięła profesor Imelda stanowczo, a McGonagall potwierdziła jej słowa.

   Choć uczniowie próbowali się jeszcze wykłócać, nie dowiedzieli się nic więcej i niemal siłą zostali wypchnięci na korytarz. Lily i Remus ruszyli w kierunku przedziału dziewczyn, w którym zastali również Huncwotów.

- Witaj Liluś! – zawołał na powitanie James – Hej, Luniaczku. Dowiedzieliście się czegoś ciekawego?

    Ruda usiadła bez słowa obok Mary i posłała siedzącej naprzeciwko Alicji współczujące spojrzenie – na jej kolanach spoczywała głowa Syriusza, który rozłożył się na trzech siedzeniach. Remus zepchnął jego nogi i usiadł, jednocześnie odpowiadając na pytanie Pottera:

- Profesor Colmar nie będzie już nas uczył.

   Wszyscy zrobili oburzone miny.

- Dlaczego? – spytała Dorcas, marszcząc brwi.

- Nie wiemy – odparła Lily – Nie chcieli nam powiedzieć.

   Łapa był tak wzburzony, że aż usiadł normalnie.

- Musiało się stać coś złego – powiedział pewnym głosem – Inaczej by nic nie ukrywali.

- Myślicie, że… - zaczęła Alicja – że to ma coś wspólnego z… Nim.

- Niewykluczone – przyznała jej rację Mary.

- Trzeba będzie się dowiedzieć – zwrócił się Łapa do pozostałych Huncwotów.

- Czyli? – spytała ostro Lilka.

- Czyli trzeba będzie się dowiedzieć – odpowiedział krótko Black – Jeśli nie będziesz nam w tym przeszkadzać może podzielimy się z tobą informacjami.

   Ruda zrobiła naburmuszoną minę. Z jednej strony bała się, co chcą zrobić i ile szkolnych reguł złamać, z drugiej zaś martwiła się o nauczyciela i chciała czegoś dowiedzieć.

- Możemy wam pomóc – zaproponowała. Ku swojemu niezadowoleniu zauważyła, że James niezwykle ucieszył się z tych słów.

- Ty chcesz pomóc nam? – zapytał Syriusz z niedowierzaniem.

- Wszystkie chcemy – stwierdziła Dorcas, posyłając przy okazji pytające spojrzenie Alicji i Mary. One tylko pokiwały głowami.

- Dobra… - zgodził się Black – Damy wam znać, jak coś postanowimy. A teraz może zajmijmy się czymś weselszym?

- Żebyśmy my mogły zająć się czymś weselszym, wy musicie wyjść – warknęła Evans.

- To uściślę: my zajmiemy się czymś weselszym, a wy możecie popatrzeć – zakpił Łapa, wyciągając eksplodującego durnia.

   Następne godziny minęły błyskawicznie i zanim się obejrzeli, zrobiło się ciemno, pociąg zaczął zwalniać, a na horyzoncie pojawiła się łuna spowodowana tysiącem świateł w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart.

 

***

 

Hej... Dawno mnie nie było... Wiem, że rozdział mógł być lepszy, ale niestety... Postaram się, żeby nowy był napisany szybciej, ale nic nie obiecuję... Przepraszam :/ Planowałam ten opublikować jakiś czas temu, ale nie miałam czasu go dokończyć, bo strasznie nas cisną w szkole :( Więc rozdziały nie będą się pojawiały za często. Ale bloga nie zawieszę. O to się nie bójcie :)