Tom I ~6. Hogwart~

   Wielka Sala była pełna uczniów. Pierwszaki zostały już przydzielone do swoich domów i teraz siedziały przy stołach, a na ich twarzach była wypisana ulga. Lily, Dorcas, Mary i Alicja rozmawiały podekscytowanymi głosami o rudowłosej kobiecie siedzącej na miejscu nauczyciela obrony przed czarną magią.

- To musi być ta cała Whitebay – Lily wpatrywała się w siedzącą daleko kobietę przenikliwym wzrokiem – Nie rozumiem, czemu Colmar odszedł. To takie… dziwne.

- No – przyznała Alicja – Zwłaszcza, że McGonagall nie chciała wam nic powiedzieć. Coś tu…

   Ale nie dokończyła, gdyż w tej samej chwili wstał Albus Dumbledore, najpotężniejszy z żyjących czarodziejów i dyrektor Hogwartu. W białej brodzie widać było jeszcze pojedyncze brązowe pasemka. Okulary połówki osadzone były na krzywym nosie. Zza nich błyskały oczy, w których rozlewała się inteligencja i doświadczenie wielu lat.

- Witam, witam! – zawołał Dumbledore, a wszystkie głosy ucichły – Zaczął się kolejny rok szkolny. Po waszych twarzach widzę, jak bardzo stęskniliście się za nauką. Miło mi widzieć pierwszorocznych. Jestem pewien, że pokochacie tę szkołę i wszystkich nauczycieli. Spytajcie starszych uczniów!

   W całej sali rozległy się śmiechy. Dyrektor również uśmiechnął się pod nosem i kontynuował:

- W tym roku, jak zawsze proszę pamiętać, że wchodzenie do Zakazanego Lasu jest zabronione. Nazwa zresztą świadczy sama za siebie, jak mi się zdaje. Nie wolno także szwędać się w nocy po szkole. Rozumiemy się, panowie?

   Przy tych słowach spojrzał prosto na siedzących przy stole Gryfonów Huncwotów. Oni wyszczerzyli zęby w uśmiechach i tylko pokiwali twierdząco głowami, udając niewiniątka.

- Pora teraz przedstawić wam dwóch nowych nauczycieli – ciągnął Dumbledore, zwracając się ponownie do wszystkich – Profesor Henderson przeszedł na emeryturę, na którą był wyganiany już od pięćdziesięciu lat, a jego miejsce, jako nauczyciela runów zajmie profesor Ireneusz Standom.

   Przy stole nauczycielskim wstał drobny, brązowowłosy czterdziestoparolatek. Pod nosem miał wąsik, a na nosie okrągłe okulary. Rozległy się ciche brawa, a on skinął głową i z powrotem usiadł.

- Natomiast obrony przed czarną magią będzie was w tym roku uczyć profesor Natalie Whitebay – dyrektor wskazał rudowłosą kobietę, która również wstała, pokazując zgrabną figurę.

   Uczniowie mało entuzjastycznie klasnęli kilka razy, a wszyscy zaczęli szeptać między sobą, próbując zrozumieć, czemu znów zmienia się nauczyciel obrony.

- Cisza, proszę! – zakrzyknął Dumbledore, a wszyscy powoli przestawali mówić – Zanim rozpocznie się uczta, chciałbym jeszcze powiedzieć kilka słów. Jak wiecie, w świecie czarów nie najlepiej się dzieje. Pewien wyjątkowo niebezpieczny czarnoksiężnik poluje na mugoli, czarodziei z rodzin mugolskich oraz sympatyków mugoli i mugolaków. Chciałbym was prosić o jedno: pamiętajcie o tym, że to jego poglądy nie są słuszne. Że nie należy go popierać. Z jakichkolwiek rodzin pochodzicie, ile pokoleń w waszych rodach to czarodzieje, ile to mugole: nie zapomnijcie, że to, co on robi jest złe. Bardzo złe. I że trzeba z tym walczyć. Chcę również powiedzieć, żebyście się nie bali: w Hogwarcie jesteście bezpieczni.

   Było tak cicho, że wszyscy słyszeli przelatującą muchę. Lily zwróciła uwagę, że wielu starszych Ślizgonów rzuca sobie porozumiewawcze spojrzenia. Serce zamarło w niej, gdy zobaczyła, że robi to również Snape.

- No dobrze – Dumbledore klasną w ręce – Ja tu gadu-gadu, a wy pewnie głodni.

    Uczniowie, jakby wydarli się z transu i kiedy zaczęli wiwatować po ostatnich słowach dyrektora, na słowach pojawiło się upragnione jedzenie.

- Widziałyście, jak Ślizgoni na siebie zerkali? – spytała cicho Lily.

- Tak – odparła Mary – Ciekawe ilu z nich przyłączy się do Same-Wiecie-Kogo po skończeniu szkoły…

- Może do tego czasu go pokonają? – zastanowiła się Alicja.

- Kto? Ministerstwo? – zakpiła Dorcas – Oni z niczym nie dadzą sobie rady.

- A Dumbledore?- Mary spojrzała w stronę stołu nauczycielskiego.

- W pojedynkę? – Meadowes wciąż pesymistycznie patrzyła w przyszłość.

- Grindewalda pokonał – odparła mądrze MacDonald.

- Tak, ale wydaje mi się, że była to inna skala problemu – wtrąciła się Lily – Niektórzy piszą już nawet, że Same-Wiecie-Kto jest bardziej niebezpieczny niż Grindewald.

- Niewykluczone – mruknęła Dorcas, grzebiąc widelcem w talerzu.

   Chwilę siedziały w ciszy.

- A co panie takie ponure? – Syriusz przysunął się do nich ze swoim talerzem, a za nim zrobili to pozostali Huncwoci – Widziałyście tą Whitebay? Niezła laska.

- My raczej nie patrzymy na nią w takich kategoriach! – zaśmiała się Dorcas swoim perlistym śmiechem, jakby zapominając o poprzednim temacie rozmowy.

- Nie? – spytał zdziwiony Syriusz, a wszyscy roześmiali się głośno, rozładowując atmosferę.

     Kontynuowali jedzenie, starając się unikać ciężkich tematów. Zamiast tego dziewczyny zajęły się gorącą dyskusją na temat polowań na smoki, co tak znudziło Huncwotów, że szybko ponownie odsunęli się od przyjaciółek i zaczęli szeptać między sobą, gorąco gestykulują. Lily zerkając na nich, zastanawiała się, o czym tak zawzięcie rozmawiają. Dosłyszała tylko kilka urywanych słów: „Za tydzień… Jak zwykle… Znów w Zakazanym Lesie?... Futerkowy problem…” Nie brzmiało to, jak zwyczajowy huncwoci kawał, więc postanowiła wybadać tą sprawę przy najbliższej okazji.

   Uczta powoli dobiegła końca. Ze stołów zniknęły resztki jedzenia oraz brudne sztućce. Uczniowie czekali, aż dyrektor odprawi ich do dormitoriów, jednak nic się nie działo. Lily spojrzała w stronę stołu nauczycielskiego ze zniecierpliwieniem i lekką irytacją. Zauważyła, że  nie ma przy nim kilku nauczycieli, w tym Dumbledore’a, McGonagall, Flitwicka, Slughorna, Armstrong i tej nowej, Whitebay. Ruda zmarszczyła brwi.

- Co się dzieje? – zwróciła się w stronę przyjaciółek.

- Nie wiem, ale chyba nic dobrego – odparła Dorcas.

- Chwila moment… - Mary zaczęła się rozglądać – Gdzie są Huncwoci? Byli tu jeszcze przed chwilą.

- Dobrze, dobrze! – zawołała ucieszona Meadowes, uśmiechając się szeroko – Pewnie poszli poszpiegować.

- Co?! – początkowe oburzenie Lilki jednak szybko przygasło, bo dodała: - Ale jak myślicie, o co chodzi?

   Dziewczyny wzruszyły ramionami.  Nagle drzwi znajdujące się obok stołu nauczycielskiego, otworzyły się i weszła przez nie McGonagall. Była blada, jej zwykle starannie spięte włosy, były w lekkim nieładzie. Podeszła do mównicy dyrektora i odezwała się, ledwo zauważalnie drżącym głosem:

- Uczniowie każdego z domów pójdą zaraz wraz ze swoimi opiekunami do dormitoriów. Prefekci mają opiekować się pierwszoklasistami, ale nie mogą zabierać ich na górę. Po pozostałe domy zaraz przyjdą nauczyciele. Gryffindor, proszę za mną.

   Ruszyła Wielką Salą, a Gryfoni powoli podnosili się od stołu, kierując się za nią. Po wyjściu z pomieszczenia, McGonagall poprowadziła ich Salą Wejściową ku schodom, a następnie na górę. Szli długimi korytarzami, a przez okna wpadało światło księżyca. Lily zauważyła, że postacie z obrazów przeskakują z malowidła na malowidło, rozmawiając głośno. Widząc to wszystko, czuła dreszcze na plecach. Nie wyglądało to dobrze.

   McGonagall doprowadziła ich pod portret Grubej Damy.

- Langustic Ladaco – powiedziała w stronę kobiety na obrazie.

   Ta jednak miała wypieki na twarzy.

- Czy to prawda, co mówią? – spytała nauczycielki.

- Nie wiem, co mówią – odparła Minerwa zniecierpliwiona – A teraz proszę, wpuść uczniów.

   Gruba Dama zrobiła lekko obrażoną minę, ale odsłoniła wejście do Pokoju Wspólnego Gryfonów. Kiedy Lily, Dorcas, Mary i Alicja przechodziły pod portretem, zatrzymała je profesor McGonagall.

- Gdy panowie Potter, Black, Lupin i Pettigrew się zjawią – zaczęła – Proszę ich wpuścić i przekazać hasło do wieży. I oczywiście powiedzieć im, że mają u mnie tygodniowy szlaban.

   Dziewczyny tylko pokiwało szybko głowami i umknęły do środka. W Pokoju Wspólnym był wielki tłok i harmider. Wszyscy głośno dyskutowali, o co w tym chodzi, a prefekci w tym zgiełku próbowali przekazać pierwszakom podstawowe informacje.

   Lily i pozostałe dziewczyny ruszyły w stronę jedynych wolnych miejsc. Po chwili już siedziały w fotelach w kącie pokoju.

- A zatem teraz  mamy na nich czekać? – zirytowała się Alicja – Wspaniale.

- Och… Nie marudź – żachnęła się Dorcas – Może dowiedzą się czegoś ciekawego?

- Pewnie – Lily przewróciła oczami – Jak zwykle.

   Gryfoni powoli rozchodzili się do swoich dormitoriów, a Huncwotów wciąż nie było. Choć, co kilka minut wyglądały na korytarz, cały czas był on pusty. Zaczynały się już irytować, kiedy za którymś razem wychynęli zza rogu. Ruda już chciała rzucić ku nim jakiś złośliwy tekst, jednak rozmyśliła się, kiedy zobaczyła ich ponure twarze. Mary, Dorcas i Alicja też zwróciły na to uwagę.

- Dowiedzieliście się czegoś, prawda? – szepnęła Meadowes.

   Oni tylko pokiwali głowami i rozsiedli się na wolnej kanapie.

- No to, co się stało? – dopytywała się Alicja.

   Lily stała, jak spetryfikowana. Czekała na wieści, wiedząc, że są poważne. Myślała o tym, że jeszcze nigdy nie widziała James Pottera w takim stanie. Był poważny, opanowany, a w jego oczach widziała coś na kształt smutku.

- W Hogwarcie doszło do morderstwa – powiedział Syriusz cicho.

   Nie wiedziały, co powiedzieć. Ruda z trudem przetwarzała informacje. W jej głowie powtarzało się w kółko pytanie: co się dzieje? Co się, do cholery, dzieje?!

- Kto został zamordowany? – zdołała wydusić, nurtujące całą czwórkę pytanie.

- Profesor Smith – odparł Peter roztrzęsionym głosem.

   Amelia Smith nauczała mugoloznawstwa. Dla wszystkich była miła i uprzejma. Raz nawet pomogła Huncwotom zrobić dowcip! Lubili ją wszyscy – poza Ślizgonami.

- Przy okazji – zaczął mówić James – Usłyszeliśmy, co nieco o tej Whitebay. Rozmawiała z Dumbledorem. Powiedział jej, żeby robiła to, co do niej należy i nie dopuściła do kolejnych zbrodni. Że musi złapać sprawcę.

- Hmm… - zastanowiła się Lilka – Zatem w Hogwarcie jest morderca. Poza Hogwartem również jest morderca. Można zatem się domyślać, że ten szkolny morderca, kimkolwiek jest, jest mordercą Sami-Wiecie-Kogo.

- Najprawdopodobniej – przyznała Alicja – Ale to nie tłumaczy tej sytuacji z Whitebay.

   Lily uśmiechnęła się smutno.

- Ależ tłumaczy – odparła – Została przysłana, aby nas chronić.

 

   Nie wiadomo, w jaki sposób, ale na śniadaniu wszyscy już wiedzieli o morderstwie w Hogwarcie.  Nie mówiło się o niczym innym. Najmłodsi uczniowie siedzieli przy stole przerażeni, a Lily smutno się zrobiło na myśl, że tak rozpoczynają okres, który powinien być najpiękniejszym w ich życiu.

   Kiedy dziewczyny zajadały jajecznicę i grzanki z serem, nadleciała poczta. Sowa Merkury – czarno-brązowy puchacz Dorcas – przyniosła jej Proroka Codziennego. Z ust Meadowes wyrwał się cichy krzyk, gdy rozwinęła gazetę i zobaczyła tytuł zamieszczony na pierwszej stronie.

 

MORDRESTWO W HOGWARCIE!!!

   Wczoraj wieczorem podczas Ceremonii Przydziału doszło do zabójstwa nauczycielki mugoloznawstwa w Hogwarcie, profesor Amelii Smith. Kobieta wyszła z Wielkiej Sali i kiedy po długim czasie nie wracała, kilkoro innych członków hogwardzkiego grona pedagogicznego, poszło jej szukać. Ciało leżące w jednym ze szkolnych korytarzy, znalazła nauczycielka transmutacji i zastępca dyrektora szkoły, profesor Minerwa McGonagall.

   Minister Magii wyraża swoje ubolewanie, że w morderstwa i zbrodnie wmieszana jest także szkoła, lecz zapewnia, iż podjęto już kroki zabezpieczające Hogwart, a morderca jest poszukiwany. „Ministerstwo nie próżnowało” – mówił dzisiaj w nocy na krótkiej konferencji prasowej – „Nasi ludzie złapią tego mordercę. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby zapewnić bezpieczeństwo uczniom i nauczycielom.”

 

- Masakra – jęknęła Alicja po tym, jak Dorcas przeczytała na głos artykuł. Uczniowie siedzący najbliżej również się przysłuchiwali i teraz zajęci byli wymienianiem uwag.

   Do Wielkiej Sali weszła profesor McGonagall. Miała cienie pod oczami i lekko podpuchnięte oczy, ale poza tym wyglądała, jak zwykle. Zajęła się rozdawaniem Gryfonom planów lekcji. W końcu podeszła do dziewczyn i wręczyła im kartki. Lily chciała powiedzieć cokolwiek do nauczycielki, ale głos uwiązł jej w gardle.

   Kiedy profesorka odeszła, przyjaciółki spojrzały na plany lekcji.

- Pierwsze eliksiry – ucieszyła się Ruda – Kontynuujecie?

- Pewnie! – przytaknęła Dorcas – Wymagają tego do zostania aurorem. Cały nasz rocznik, poza Peterem, kontynuuje eliksiry.

- Huncwoci też… - jęknęła Evans.

- Przynajmniej będzie zabawnie – Mary wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się szeroko.

- Łał… - Alicja przyglądała się planowi – A spójrzcie, co mamy po drugim śniadaniu…

   Lily spojrzała na kartkę. Eliksiry, drugie śniadanie i…

- Obrona przed czarną magią – przeczytała Ruda. Wszystkie cztery uśmiechały się lekko z ciekawości.

 

   Pod klasą stali już uczniowie Gryffindoru i Slythierinu rocznika 1960. Huncwoci od rana z nikim innym poza sobą nie rozmawiali. Coś planowali. Ślizgoni stali trochę dalej niż Gryfoni. Wśród nich był Snape ze swoimi kumplami z dormitorium: Cezarem Averym, Amycusem Carrowem i Ernestem Mulciberem.

   Rozległ się dzwonek na lekcję i niemal natychmiast otworzyły się drzwi klasy. Stanęła w nich profesor Whitebay. Kręcone, rude włosy sięgały połowy szyi, okalając śliczną kremową twarz o pełnych ustach z kącikami lekko uniesionymi ku górze, zielonych oczach otoczonych wachlarzem rzęs i zadartym nosie. Jej zgrabne, kobiece kształty wyraźnie rysowały się pod obcisłą, czarną szatą.

- Dzień dobry, klaso – powiedziała, uśmiechając się – Proszę wejść.

   Uczniowie weszli, zachowując się przy tym niemiłosiernie głośno. Kiedy usiedli i wyjęli książki, wciąż się nie zamykali. Nowy nauczyciel obrony był zawsze niezwykle zajmującym tematem. Każdego ciekawiło, czy jest dobrym nauczycielem i zdolnym czarodziejem, czy to kolejny mięczak.

   W pewnym momencie w Sali rozległ się huk i wszyscy, jak na komendę zamilkli i odwrócili głowy w stronę nauczycielki. Stała przy swoim biurku, trzymając w górze różdżkę.

- Teraz możemy już zaczynać lekcję? – spytała Whitebay z nutką rozbawienia w głosie.

   Nic nie odpowiedzieli.

- Świetnie – kontynuowała nauczycielka – A zatem na początek się przedstawię. Nazywam się Natalie Whitebay. Mam dwadzieścia osiem lat i w tym roku będę waszą nauczycielką obrony przed czarną magią.

   W klasie cały czas panowała cisza. Wszyscy patrzyli się z w uwagą na kobietę.

- Nie ma wątpliwości – ciągnęła profesorka – że w tych czasach jest to bardzo ważny przedmiot. Zważając na to, co dzieje się na świecie, każdy powinien umieć się obronić. Jak będą wyglądały moje lekcje? Nie spodziewajcie się na nich dużo teorii. Z tego przedmiotu teoria nic nie wnosi. Najważniejsza jest praktyka. Oczywiście, coś tam na owutemy umieć musicie, lecz skupimy się tylko na najniezbędniejszych książkowych informacjach. Jakieś pytania?

   James z uśmiechem na ustach podniósł rękę. Whitebay skinęła na niego głową.

- Nauczyłaby nas pani jakichś ciekawych klątw?

   Lily zacisnęła zęby ze złości, lecz nauczycielka, o dziwo, się roześmiała.

- To pytanie raczej niegodne Gryfona, nie uważasz? – spytała – I nie. Nie będę uczyła żadnych klątw.

- A czego pani planuje nas nauczyć? – zaciekawiła się Dorcas.

   Whitebay zastanowiła się przez chwilę na odpowiedzią.

- Na pewno trochę tych obowiązkowych rzeczy będzie – odparła powoli – Ja jednak chcę się skupić przede wszystkim na tym, co obroni was przed zagrożeniami, które w dzisiejszych czasach mogą was spotkać.

- Czyli? – dociekała Meadowes.

- Myślę, że powtórzymy te podstawowe obronne. Do tego między innymi Incendio, Immobilus i Incarcerous. Zaklęć jest dużo, ciężko przewidzieć, które kiedy się przyda. Postaram się przekazać wam ich, jak najwięcej. Zastanawiałam się też na poważnie, czy nie nauczyć was Zaklęcia Patronusa.

   Po klasie przebiegł szum. Zaklęcie Patronusa było niezwykle skomplikowanym zaklęciem, bardzo trudnym do nauczenia. Niewielu czarodziejów potrafiło je wyczarować. Jeszcze mniej osób sprawiało, by przybrał cielesną formę, która była najbardziej skuteczna w walce z dementorami.

- Widzę, że jesteście zdziwieni – profesor Whitebay uśmiechnęła się szeroko, pokazując proste, białe zęby – Lecz zapewniam was, że nie taki troll straszny, jak go malują. Myślę, iż w waszej klasie są na tyle zdolne osoby, które dadzą sobie z tym zaklęciem radę. Będzie to na dodatkową ocenę. Jeszcze coś?

   Nikt już nie miał żadnych pytań, więc kobieta kazała im odsunąć ławki pod ściany. Sama stanęła na środku klasy i kiedy uczniowie zebrali się dookoła niej, rozpoczęła temat lekcji:

- Dziś chcę powtórzyć z wami zaklęcia, które umiecie. Kto chciałby mi asystować?

   Wszyscy spoglądali po sobie niepewnie.

- Ja mogę – odezwała się Lily, podnosząc rękę i uśmiechając się niepewnie.

- Świetnie – ucieszyła się nauczycielka – Solidarność rudych!

   Wszyscy się roześmiali.

- No dobrze – profesorka spojrzała na Evansównę – To może ty znasz jakieś zaklęcia?

- Drętwota – odparła Lilka.

- Przeciwzaklęcie? – dopytywała się nauczycielka.

- Rennervate – wyśpiewała Lilka.

- Znakomicie. Zaprezentuj je na mnie.

   Ruda zawahała się. Dziwnie się czuła mając rzucać zaklęcie na nauczyciela. Pomimo tych wątpliwości wypowiedziała zaklęcie. Okazało się na tyle skuteczne, że profesor Whitebay straciła przytomność, lecz po wypowiedzeniu przez Lily przeciwzaklęcia, profesorka wstała i klasnęła kilkakrotnie w dłonie.

- Wspaniale! – zawołała – Naprawdę bardzo dobrze! Z jakiego jesteś domu? – zapytała Lilki.

- Z Gryffindoru, pani profesor – odpowiedziała zapytana.

- A zatem dziesięć punktów dla Gryffindoru! Kto poda mi następne zaklęcie?

   Tak wyglądała reszta lekcji. Zaklęć zaprezentowali od groma, a każde z nich Evansówna musiała rzucać w nauczycielkę. Zarówno Gryffindor, jak i Slytherin zdobyły sporo punktów dla swoich domów, ponieważ Whitebay nagradzała za każdą poprawną wypowiedź.

   Wszyscy wyszli z lekcji zadowoleni. Chyba nawet Ślizgonom się podobało. Lilce i dziewczynom nie było już tak żal odejścia profesora Colmara, ponieważ Whitebay zapowiadała się obiecująco. Mimo to wciąż nie dawało im spokoju, co stało się z dawnym nauczycielem. Czy coś mu się stało? A może po prostu przez wakacje postanowił, że nie chce ich już dłużej uczyć?

   Kiedy dziewczyny spytały się Huncwotów, czy mają już jakiś pomysł, jak dowiedzieć się prawdy, zbyli je półsłówkami. Odchodząc, Lily usłyszała fragment ich wznowionej rozmowy:

- Syriuszu, błagam, tylko pamiętaj, że jeśli użyjesz zbyt dużej mocy, to zaklęcie staje się niebezpieczne. Zwłaszcza, iż oni nie są już tacy młodzi…

- Cicho, Lunio. Dziś wieczorem ja zajmę się stroną techniczną.

 

   Kolacja pierwszego dnia szkoły od zawsze była momentem, gdy uczniowie, odzwyczajeni po wakacjach, żalili się na ilość zadanych prac domowych.  Wszyscy rozmawiali tylko o okrutnych nauczycielach, którzy nie mają litości dla biednych, uciśnionych uczniów. Było to zadziwiające widowisko: nagle temat morderstwa w Hogwarcie zszedł na drugi plan, jakby nic się nie wydarzyło.

   Profesorowie siedzący przy stole nauczycielskim, uśmiechali się pod nosem, widząc, iż tradycji ponownie stało się zadość. Na stołach stały pyszne, gorące potrawy. Lily zajadała je z przyjemnością, przysłuchując się Dorcas, która rozmawiała ze swoim chłopakiem z siódmego roku – Flinem Airsworthem. Dalej siedzieli oczywiście Huncwoci. Poza jednym…

   Nagle zrobiła się całkowita ciemność. Wszystkie głosy umilkły, uczniowie i nauczyciele siedzieli przerażeni. Jednak Lily wiedziała, że nie ma, czego się bać. Czekała tylko, co tym razem zrobili ci idioci.

   Zaczęła grać muzyka. Trzeba przyznać – tego nikt się nie spodziewał, nawet Ruda. Ciemność przeszył żółty promień pędzący w stronę stołu nauczycielskiego, z którego po chwili doszły krzyki zdziwienia. Światła w pomieszczeniu zapaliły się, a uczniowie początkowo nie wierzyli w to, co widzą.

   Minerwa McGonagall tańczyła kankana ramię w ramię z profesor Slughornem. Oboje mieli wściekłe miny, a ich oczy rzucały błyskawice w stronę Blacka stojącego niedaleko stołu nauczycielskiego. Pozostali Huncwoci, którzy wciąż siedzieli przy stole, wstali i również zaczęli tańczyć.

    Dopiero teraz uczniowie otrząsnęli się z początkowego zdziwienia i wybuchli śmiechem. Wszyscy zaczęli bić brawo, a Dorcas, ku przerażeniu Lilki, wstała i przyłączyła się do tańczących Huncwotów. Syriusz również im zawtórował, zachęcając przy okazji uczniów, którzy byli najbliżej niego. Cały czas dołączali się inni uczniowie, głównie Gryfoni, lecz również Puchoni i Krukoni. Teraz były już trzy grupy tańczących. Nagle Mary i Alicja wstały.

- Co?! – zawołała Lily z wyrzutem – Wy też?!

- Choć Lilka! – Alicja uśmiechnęła się szeroko – Nie bądź sztywna!

   Evansówna jeszcze chwilę się wahała, lecz w końcu wstała powoli i razem z przyjaciółkami dołączyła do grupy Jamesa, Remusa i Petera. Wreszcie oba rzędy – Syriusza i pozostałych Huncwotów – złączyły się, tworząc jeden. Nie było ucznia na Sali, któryby się nie śmiał, wliczając w to Ślizgonów. Nawet niektórzy nauczyciele chichotali, a Dumbledore aż pękał ze śmiechu! Wreszcie wstał i przyłączył się do McGonagall i Slughorna. Ta pierwsza spojrzała na niego ze wściekłością, niedowierzaniem i oburzeniem.

- Co ty robisz, Dumbledore?! – krzyknęła – Proszę kazać im przestać!

   Ta sytuacja doprowadziła do jeszcze większej wesołości. Od stołu nauczycielskiego wstała profesor Whitebay i podeszła do tańczących nauczycieli. Wzięła Slughorna pod ramię i pociągnęła cały profesorki rząd, w stronę uczniów, przyłączając się do ich grupy.

   Wreszcie po wielokrotnych rozkazach McGonagall, podpartych wreszcie zgodą Huncwotów, Syriusz przestał tańczyć i machnięciem różdżki wyłączył muzykę i odczarował nauczycieli. Wszyscy się zatrzymali, a profesorka od transmutacji, czerwona na twarzy podeszła do Huncwotów.

- Macie szlaban – wysyczała – Przez cały wrzesień. Codziennie. Mycie toalet. Bez użycia różdżek.

   Przyjaciele pokiwali głowami. Uczniowie już się nie śmiali i powoli siadali potulnie na miejsca, lecz na ich twarzach wciąż błąkał się uśmiech. Jednak Lily nie mogła powstrzymać śmiechu. Zaczęła cicho chichotać, robiąc to coraz głośniej i głośniej. Zawtórowała jej Dorcas, a po niej Mary i Alicja. Szybko Wielką Salą znów zatrząsł śmiech wydobywając się z gardziel uczniów Hogwartu.