Tom I ~7. Huncwocie tajemnice~

   Minął pierwszy tydzień szkoły. Dowcip Huncwotów rozładował ciężką atmosferę i teraz Hogwart wyglądał tak, jak przed wakacjami. Uczniowie starali się zapomnieć o niebezpieczeństwie kryjącym się za murami zamku, a może nawet… w samym zamku.

   Lily siedziała przy oknie w bibliotece. Było już dość późno, zegary pokazywały w pół do jedenastej i gdyby Ruda nie była prefektem, dostałaby szlaban za to, że nie jest jeszcze w dormitorium. Na szczęście nie musiała się tym przejmować i odrabiała pracę domową na poniedziałkowe runy.

   Wyjrzała przez okno na błonia pogrążone w ciemności. Daleka chatka Hagrida, w której świeciło się światło, Bijąca Wierzba, tafla jeziora, odbijająca księżyc w pełni…

   Ruda postawiła kropkę na końcu ostatniego zdania i zaczęła zbierać swoje rzeczy. Grzecznie poodkładała na półki wszystkie książki, których używała i wyszła z biblioteki, żegnając się panią Franklyn.

    Evansówna szła pustymi korytarzami. Niektórzy ludzie z portretów kiwali jej na powitanie głowami, inni prychali z niezadowoleniem, obudzeni ze snu. Skręciła w tajemne przejście, łączące piętro drugie z piątym. Nagle usłyszała głosy, dochodzące z góry. Znała te głosy. Zmierzały w jej stronę. Cofnęła się w cień, aby nie zauważyli jej, gdy wyjdą zza zakrętu.

- Koniecznie musimy nauczyć się zaklęcia kameleona! – powiedział James Potter – Peleryna jest już za mała na naszą trójkę, a kiedy jest Remus to już w ogóle nie ma sensu pod nią wchodzić, bo widać nam całe nogi.

- He He! – Syriusz zaśmiał się głośno, śmiechem przypominającym szczekanie psa, jakby nie myśląc o tym, że ktoś go może usłyszeć – Wyobrażacie to sobie? Taki nauczyciel ma dyżur, idzie korytarzem i nagle patrzy i widzi cztery pary samochodzących nóg!

   Uszu Lilki doszły śmiechy Pottera i Glizdogona. Głosy Huncwotów zbliżały się coraz bardziej, jednak ona wciąż i wciąż nie mogła ich dostrzec. Wydawało jej się, że przechodzą tuż koło niej, niemal fizycznie ich czuła, ale wciąż nic nie widziała. Dopiero, kiedy drzwi prowadzące na drugie piętro otworzyły się samoistnie, połączyła to dziwne zjawisko i fragment podsłuchanej przed chwilą rozmowy w całość. Spojrzała szybko w dół i ujrzał trzy pary stóp, które znikały już korytarzu.

    Gotowała się, żeby pobiec za nimi, lecz stwierdziła, iż nie ma sensu i jutro spyta się o powody tej nocnej eskapady lub – co było bardzo prawdopodobne – dowie się o tym, gdy ujrzy efekty. Domyślała się, że chodzi o kolejny głupi dowcip.

   Głosy Huncwotów ucichły, a Lilka poszła dalej. Wkrótce stała już pod portretem Grubej Damy.

- Znowu ktoś mnie budzi… - jęczała kobieta z portretu.

- Langustic Ladaco – powiedziała Lily.

- Hę? – Gruba Dama ziewnęła szeroko.

- Hasło – Evans uśmiechnęła się lekko – Langustic Ladaco.

- Już, już – odparła kobieta – Proszę. Tylko mi się już nie szwędać. Noc jest do spania!

- Zatem dobranoc – Ruda skinęła głową i przeszła przez przejście za portretem do Pokoju Wspólnego.

   Było tu już prawie pusto. Tylko kilka osób siedziało jeszcze przy kominku.

- Cześć, Lily! – rzucił w jej stronę Anthony Gold – Chodź do nas!

- Nie, dzięki – odpowiedziała, uśmiechając się serdecznie – Idę już spać. Jutro trzeba wstać z samiutkiego ranka.

- Chyba nie powinnaś chodzić nocą po zamku, nie? – Anthony zmarszczył brwi – Przy tym, co się tu dzieje…

- Może – odparła Lilka zdawkowo – Ale póki nauczyciele się nie wtrącają, to mogę. Poza tym nie robię tego jakoś często.

- Powinnaś na siebie uważać.

   Ruda zdziwiła się tą nagłą troską. Nie była jakoś blisko z Anthonym. Nie rozmawiali za często. Gold był przystojnym siódmoklasistą o blond włosach i zielonych oczach. Nie był może tak rozrywany, jak Potter i Black, jednak też miał wiele cichych wielbicielek, chociaż nie był typem Casanovy.

- Nie martw się – Lily uśmiechnęła się jeszcze szerzej – Potrafię o siebie zadbać.

- Mam nadzieję – kąciki ust Golda również podjechały w górę.

- A teraz życzę wam dobrej nocy – Lilka odwróciła się na pięcie i poszła na górę do swojego dormitorium.

   Dorcas, Mary i Alicja jeszcze nie spały. Meadowes malowała paznokcie, MacDonald bawiła się z Pyszczkiem, a Carter ślęczała nad podręcznikiem od eliksirów. Każda z nich mruknęła coś Lily na powitanie, nie przerywając swoich czynności.

   Ruda położyła torbę obok łóżka, wzięła piżamę i poszła się myć. W łazience zamknęła się na klucz. Pomieszczenie było różowe z czerwonymi akcentami. Na podłodze leżał śliczny, ręcznie szyty przez skrzaty domowe, dywanik. Lily patrząc na to wszystko, oparła się o ścianę i powoli usiadła na zimnej posadzce.

   Cały czas miała w myślach Anthony’ego. Był taki słodki, kiedy się o nią martwił… W tych zielonych oczach mogłaby utonąć… Czy to możliwe, że ktoś tak przystojny, inteligentny i wrażliwy, jak on zwrócił uwagę na rudą Evans?

   Lily powoli się rozebrała i weszła pod prysznic. Woda spływała po jej ciele, zmywając wszystkie uczucia, sprawiając, że Ruda robiła się coraz bardziej i bardziej śpiąca. Pod kwadransie wyszła z łazienki, umyta i ubrana w szarą piżamę.

   Rzuciła się na łóżko i ziewnęła przeciągle.

- Lily… - jęknęła Mary – Ratunku! Nic, a nic nie rozumiem z tych cholernych eliksirów!

- Jakby, co to ci pomogę na lekcji – rzuciła Ruda.

- Dzięki – odetchnęła z ulgą MacDonald.

- Słuchajcie… - zaczęła Evansówna – Wiecie może, co planują Huncwoci?

   Zauważyła, że Dorcas poruszyła się niespokojnie, ale Mary i Alicja zmarszczyły tylko brwi.

- Co masz na myśli? – zapytała Carter.

- Spotkałam ich, jak wracałam z biblioteki – odparła Lily – To znaczy… Oni mnie nie widzieli, ale ja ich słyszałam.

- Nie wiem – Mary wzruszyła ramionami – To Huncwoci. Oni ciągle coś kombinują.

   Ruda popatrzyła uważnie na Meadowes, która wciąż się nie odzywała, skupiając się wyłącznie na swoich schnących paznokciach.

- Dorcas? – spytała Lily – Co wiesz?

   Dziewczyna zrobiła zdziwioną minę.

- Ja? – zapytała niewinnie.

- Tak. Ty – Ruda uśmiechnęła się lekko – Gadaj, co wiesz.

- Przepraszam, ale nie mogę – Dorcas zrobiła smutną minę – Powierzyli mi to w największej tajemnicy. Ja… po prostu nie mogę.

   Spojrzała na przyjaciółki przepraszająco, wlazła do swojego łóżka i zaciągnęła kotary. Lily, Mary i Alicja popatrzyły po sobie, zdziwione. Po chwili poszły w ślady Meadowes. Zgasiły światło i poszły spać.

   Lilka długo nie mogła zasnąć. Myślała o różnych rzeczach. Po pierwsze: cały czas martwiła ją sytuacja w świecie czarów. Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać ją przerażał. Zresztą nie tylko ją. Zastanawiała się, kto stoi za morderstwem profesor Smith. Ciarki przechodziły jej po plecach, gdy myślała, że w szkole jest zabójca. Po drugie: nurtowała ją ta tajemnica Huncwotów. Dlaczego Dorcas nie chciała nic powiedzieć? Nigdy nie zdradzała im wszystkiego, co powiedzieli jej Huncwoci, ale zawsze tłumaczyła zdawkowo, że planują dowcip lub cokolwiek innego. Poza tym, zachowywała się dziwnie. Wyglądała na skrępowaną. Dorcas Meadowes wyglądała na skrępowaną!

   Z drugiej strony Lily cały czas miała w głowie to czułe spojrzenie Anthony’ego. To, jak na nią patrzył, jak do niej mówił. Serce Rudej biło szybciej na wspomnienie tamtej rozmowy. Czy to możliwe, by zakochała się w Goldzie? Nie była pewna, ale wszystko na to wskazywało.

   Wreszcie, nękana takimi rozmyślaniami, usnęła. Kraina snów ogarnęła ją całkowicie.

 

 

   Na śniadaniu nie było Huncwotów. Ani na poniedziałkowej lekcji trasmutacji, ani eliksirach. Dziewczyny spotkały ich dopiero na lunchu. Kiedy przyszły, siedzieli już przy stole i zajadali gotowane ziemniaki w sosie mięsnym. Wyglądali na zmęczonych. Remusa między nimi nie było, a Lilce dopiero teraz przypomniało się, że mówił coś o tym, iż wyjeżdża.

   Po lunchu przyszła kolej na zaklęcia. Nauczał ich profesor Filius Flitwick – niski, trzydziestoparoletni mężczyzna, w którego żyłach musiało płynąć trochę gobliniej krwi. Na jego lekcjach było dużo praktyki, jednak gdy zaczął wykładać teorię, gadał bez przerwy przez całą lekcję.

   Lily notując słowa nauczyciela, dostrzegła kątem oka, że trzech obecnych Huncwotów pokładło się na ławkach i zapadło w sen. Dorcas również siedziała z głową opartą na rękach, a oczy jej się kleiły. Cóż… Profesor Flitwick nie był dobrym ani ciekawym mówcą.

   Po skończonej lekcji dziewczyny udały się w stronę następnej klasy, w której Lily i Mary miały runy. Dorcas i Alicja nie chciały na nie chodzić, więc czekała je godzina okienka. Nagle do przyjaciółek podeszli Huncwoci.

- Dor – zwrócił się James do Meadowes – Idziesz z nami?

   Dziewczyna zmarszczyła brwi.

- Gdzie?

- No wiesz… - Syriusz spojrzał na nią znacząco.

- Aaa… - Dorcas zrobiła minę wyrażającą zrozumienie – Pewnie. Jasne. Dziewczyny nie obrazicie się, że was teraz opuszczę?

   Uśmiechnęła się promiennie, jakby nigdy nic, lecz przyjaciółki wyczuwały, iż coś skrywa.

- Pewnie – Alicja skinęła głową – Zobaczymy się później?

- Tak, pewnie – rzuciła Meadowes na odchodnym.

   Kiedy ona i Huncwoci zniknęli za zakrętem, Lily bez zastanowienia ruszyła za nimi. Nie wiedziała, co ukrywają, lecz rozumiała, że to nie byle co. Alicja i Mary początkowo stały, jak zamurowane, ale po chwili i one poszły krokiem Evansówny, zaczynając śledzić Huncwotów.

   Szły, jak najciszej, przemykając się od zakrętu do zakrętu. Musiały bardzo uważać, by nie zgubić śledzonych w tłumie uczniów, jednak wkrótce ten problem zniknął, gdyż zaszli w korytarze,  na których nie ma już klas. I wtedy Lily zrozumiała, że kierowali się do skrzydła szpitalnego.

   Huncwoci i Dorcas zapukali do drzwi, które otworzyła im pani Fair, szkolna pielęgniarka. Było to dosyć dziwne, ponieważ zwykle można swobodnie wchodzić do skrzydła szpitalnego.

   Kiedy zniknęli w środku, dziewczyny podeszły do drzwi i spróbowały nacisnąć klamkę. Zamknięte. Zrezygnowana, Ruda zapukała. Pani Fair była bardzo zdziwiona, gdy je zobaczyła i kategorycznie odmówiła wpuszczenia do środka.

- Ale ich pani wpuściła! – oburzyła się Alicja.

- To, co innego – odparła spokojnie pielęgniarka.

- No właśnie! – stwierdziła Lilka – Oni to Huncwoci, więc nie powinni być nigdzie wpuszczani!

- Przykro mi, ale nie mogę was wpuścić – powtórzyła pani Fair i zamknęła im drzwi przed nosem.

- Wracajmy na lekcje – stwierdziła Mary.

   Ruszyła razem z Alicją korytarzem. Obróciły się i zobaczyły, że Ruda wciąż stoi przed drzwiami.

- Jak myślicie, co oni robią? – spytała przyjaciółek.

- Nie wiem, Lily, ale to nie nasza sprawa – Alicja wzruszyła ramionami – Chodź, bo się spóźnimy.

   Evansówna odwróciła się powoli i niechętnie ruszyła za przyjaciółkami, cały czas zastanawiając się, o co w tym chodzi. Dookoła niej było zdecydowanie za dużo tajemnic!

 

 

***

 

Wiem skarby, że spodziewałyście się czegoś lepszego, ale ostatnio nie mam na nic czasu. Przez ostatnie dwa tygodnie prawie niec nie pisałam!!! Do tego w tym tygodniu wpadłam na pomysł na inne opowiadanie (nie będzie ono publikowane, to na pewno) i przez ostatnie dni, kiedy miałam czas zajmowałam się głównie tamtym. Stwierdziłam jednak, że pora coś w stawić na moich Huncwtów, więc dokończyła to, co napisałam jeszcze przed opublikowanie poprzedniej notki i oto efekty. Następny rozdział będzie lepszy, obiecuję.